“28 Years Later”: Coming-of-age-drama met zombies
Cultregisseur Danny Boyle laat zombieachtige, geïnfecteerde wezens los op het grote scherm. Gaat hij opnieuw een succesverhaal maken, of is de hype slechts een stunt? De critici vragen zich af.
Ze rennen, vallen aan, doden: de mensen die besmet zijn met een razernijvirus, gekweekt in een laboratorium in Londen, zijn gewelddadiger en gevaarlijker dan welke zombie dan ook die rustig rondstrompelt met uitgestrekte armen. Dankzij dit basisidee kon Danny Boyle het verouderende zombiegenre nieuw leven inblazen met zijn film "28 Days Later" uit 2002. Hoewel er al ondoden waren die zich razendsnel konden bewegen in de sjofele lowbudgetfilm "Garden of the Dead" uit 1972, en mensen die met een biowapen in een waanzinnige "raaskalmodus" werden besmet in "The Crazies" (1973), duurde het tot "28 Days Later" voordat rennende zombies, of geïnfecteerde mensen, populair en typerend voor het genre werden. Ze passen gewoon beter in onze hectische eeuw dan de logge schuifelende versie.
De film, met zijn broze digitale camera-look, was destijds een enorm succes en bracht in 2007 het even succesvolle, actievollere vervolg "28 Weeks Later" voort. En nu - maar liefst 18 jaar later - wordt de serie eindelijk voortgezet. Danny Boyle regisseerde opnieuw en Alex Garland schreef opnieuw het scenario. De verwachtingen onder filmfans zijn dan ook hooggespannen. En het is vrijwel zeker dat "28 Years Later" de meningen zal polariseren. Sommigen zullen de bijna twee uur durende film prijzen als een horror-epos vol wendingen dat scoort met magnifieke decors, bijna poëtische beelden en sterke acteerprestaties. Anderen zullen ook blij zijn met de talrijke verwijzingen en loven hoe de pseudo-documentaire shaky-cam-stijl van de eerdere films elegant is geïntegreerd in de nieuwe adaptatie, met zijn aanzienlijk hogere budget.
Anderen, waaronder de recensent van deze recensie, zullen teleurgesteld zijn en de film pretentieus, oneng en qua toon inconsistent noemen. Het allereerste begin laat de sterke en zwakke punten van de film duidelijk zien: een paar kinderen zitten in een kamer televisie te kijken. De Teletubbies zijn aan. Het is het jaar 2002. Achtergrondgeluiden en de stemmen van volwassenen zetten de kinderen (en het publiek) op scherp. Tot dat moment is de scène geweldig. Dan stormen de geïnfecteerden de woonkamer binnen en richten een ravage aan, hectisch gemonteerd en ogenschijnlijk halfslachtig. De fysica klopt hier gewoon niet. Een jongen ontsnapt en vlucht naar een kerk om zich bij zijn vader te voegen, die als priester vrolijk het Laatste Oordeel verkondigt. De daaropvolgende aanval van de geïnfecteerden schommelt besluiteloos tussen drama, horrorfilm en parodie. Ook later lijkt de film soms niet te weten wat hij wil zijn: een sentimenteel familiedrama in een post-apocalyptisch Engeland, een knipoog naar het zombiegenre of een echte horrorfilm die je bang wil maken.
In de kern is "28 Years Later" een coming-of-agefilm. De twaalfjarige Spike (briljant vertolkt door Alfie Williams) wordt door zijn vader geïntroduceerd in de "mannelijke" wereld, die lijkt te bestaan uit dapper geweld, bier drinken en opscheppen. Deze initiatie vindt bijna automatisch plaats in de kleine eilandgemeenschap van overlevenden. Spike kiest uiteindelijk voor een andere, meer "vrouwelijke" kennismaking met het volwassen leven: samen met zijn moeder leert hij zowel zorgzaamheid als acceptatie in het licht van menselijke kwetsbaarheid en eindigheid. Terwijl de eerste initiatie ertoe leidt dat Spike zich losmaakt van zijn vader, stelt de tweede initiatie hem in staat zich los te maken van zijn moeder. Hij krijgt hierbij steun van een excentriek personage, gespeeld door niemand minder dan de bekroonde acteur Ralph Fiennes. Het einde van de film voelt open aan. Een vervolg, "28 Years Later: The Bone Temple", is al opgenomen en een derde deel van de trilogie is in de planning. Waarschijnlijk leren we meer over de 'klassenmaatschappij' van degenen die besmet zijn met het 'Rage'-virus, bestaande uit 'slow-lows', 'normals' en 'alpha's'. Anders dan in de vorige films rennen ze hier grotendeels naakt rond (en soms met prothetische penissen), eten ze hun slachtoffers op en kunnen ze zelfs kinderen krijgen en gezinnen stichten.
Qua ongeloofwaardigheid doet "28 Years Later" zeker niet onder voor de films uit 2002 en 2007. Qua horror helaas wel. Naar mijn mening draagt de soundtrack van "Young Fathers" hier ook aan bij, waardoor het gevoel van griezeligheid wordt ondermijnd. De progressieve hiphop van de Schotse band creëert sfeervolle breaks die de tonale schommelingen in de film verder accentueren. Om de recensie echter positief af te sluiten: "28 Years Later" is geen doorsnee film; hij probeert iets eigens te doen en zal zeker tot discussie leiden. Laten we dus wachten op de volgende delen in de nieuwe trilogie.
In de bioscoop sinds 19 juni 2025, 1 uur 55 minuten, horror, thriller, geregisseerd door Danny Boyle, geschreven door Alex Garland, cast: Aaron Taylor-Johnson, Jodie Comer, Alfie Williams.
Heeft u feedback? Schrijf ons! [email protected]
Berliner-zeitung
